Όλη μου τη ζωή άκουγα πως είμαι μεγαλόσωμη, επιβλητική, βαρυκόκαλη. Όσο μεγάλωνα, πίσω από αυτούς τους χαρακτηρισμούς άκουγα πάντα τη λέξη “παχιά”, κι ας μην λεγόταν ξεκάθαρα. Άρχισα όχι μόνο να μη νιώθω καλά με το σώμα μου, αλλά και να νιώθω ότι το “άσχημο” σώμα μου ακυρώνει όλα τα υπόλοιπα προτερήματά μου. Άρχισα να νιώθω ότι επειδή το σώμα μου ήταν έτσι, εγώ δεν άξιζα να νιώθω καλά για τον εαυτό μου και να με αγαπούν οι γύρω μου.
Πλέον έχω καταφέρει να αγαπώ το σώμα μου ως ένα όμορφο περιτύλιγμα του εξίσου όμορφου εαυτού μου. Το να είμαι ψηλή και δυνατή με βοηθάει να έχω εξαιρετικές επιδόσεις στην ομαδική ποδηλασία εσωτερικού χώρου και να τα πηγαίνω καλύτερα ακόμα και από κάποιους που ασχολούνται με αυτό περισσότερο καιρό απ’ ότι εγώ. Αγαπώ αυτό που κάνω, αγαπώ την άσκηση που μου δίνει το υγιές σώμα που έχω.
Όμως δεν ήταν καθόλου εύκολο να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα. Μου πήρε περισσότερο κόπο, χρόνο αλλά και δάκρυα για να το πετύχω…
Κάποιες φορές ζήλευα τις πιο μικροκαμωμένες συμμαθήτριές μου, κάτι πολύ λογικό διότι συνήθως ανήκα στους τρεις ψηλότερους της τάξης, ανεξαρτήτως φύλου. Αντιπαθούσα το πώς έμοιαζα όταν έβλεπα ότι κανένα αγόρι δεν με πρόσεχε με τον τρόπο που ήθελα. Τις άλλες συμμαθήτριές μου τις έλεγαν όμορφες. εμένα πάλι ποτέ.
Όμως πολλές φορές χαιρόμουν που ήμουν ψηλή και δυνατή: με διάλεγαν πάντα πρώτη στις ομάδες της γυμναστικής. Μπορούσα να μαρκάρω κάποιον στο μπάσκετ και να μπω μπροστά από κάποιον στο ποδόσφαιρο πολύ πιο εύκολα από τα υπόλοιπα κορίτσια στην ηλικία μου, ακόμα και από ορισμένα αγόρια. Αυτός ήταν ο τρόπος μου να κερδίσω την αποδοχή των αγοριών, εφόσον δεν μπορούσα να το κάνω με πιο “κοριτσίστικο” τρόπο.
Αυτή η σχέση αγάπης-μίσους με το σώμα μου συνεχίστηκε σε όλα τα σχολικά μου χρόνια…
Με θυμάμαι να προσπαθώ να ξεπερνάω τα κακεντρεχή σχόλια των αγοριών σημειώνοντας τις καλύτερες επιδόσεις στις αθλητικές ομάδες που συμμετείχα. Έτσι, κατάφερνα να εξισορροπώ την κατάσταση, αν και κατά βάθος το μόνο που έκανα ήταν απλά να ισορροπώ σε τεντωμένο σκοινί χωρίς να πέφτω κάτω. Κι αυτό το κατάλαβα στο πανεπιστήμιο, όταν το πλεονέκτημα που μου έδινε το σώμα μου ξαφνικά εξαφανίστηκε. Έγινα η χοντρή που δεν άξιζε τίποτα…
Τότε ήταν που άρχισα να πίνω – και πολύ μάλιστα. Πλέον το ποτό όχι μόνο δεν απαγορευόταν, αλλά και επιβαλλόταν. Η φοιτητική νοοτροπία που έκανε το πολύ αλκοόλ “κουλ” και όποιος δεν έπινε γινόταν αυτόματα “ξενέρωτος”, ταίριαξε πολύ σε εκείνη τη φάση. Έπινα όχι μόνο για να ξεχάσω πόσο χάλια ένιωθα, αλλά και για δείξω έστω σε κάτι κουλ και προχωρημένη. Και κυρίως, κυκλοφορούσαν γύρω μου πιωμένοι, που καταπώς πίστευα τότε ήταν οι μόνοι άντρες που μπορούσαν να με προσέξουν και να με θελήσουν. Αυτό συνεχίστηκε και μετά που τέλειωσα το πανεπιστήμιο, μέχρι που σε έναν μικροτσακωμό με έναν άντρα στο μπαρ, εκείνος ουσιαστικά με αποκάλεσε χοντρή.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ένας ξένος με αποκάλεσε έτσι, ούτε το είπε διαφορετικά από τους υπόλοιπους. Εγώ ένιωσα διαφορετικά. Στο μυαλό μου ήρθαν όλα όσα έκανα τα τελευταία χρόνια: τα συνεχή μεθύσια, οι σχεδόν καθημερινές προσπάθειες να συνέλθω την επομένη, το γεγονός ότι απλά μαράζωνα από την αυτολύπηση… Όλα αυτά έπρεπε να αλλάξουν. Εγώ έπρεπε να αλλάξω. Και για μένα, το να αλλάξω σήμαινε να σταματήσω να είμαι τόσο “χοντρή”.
Αποφάσισα λοιπόν να κάνω τα αδύνατα δυνατά ώστε να χάσω βάρος, διότι πίστευα πως αυτή ήταν η απάντηση σε όλα μου τα προβλήματα.
Έτσι κι έκανα. Προσέλαβα έναν προσωπικό γυμναστή και ανακοίνωσα στους φίλους μου και στο τότε αγόρι μου ότι επρόκειτο να αλλάξω τη ζωή μου προς το καλύτερο. Προσπάθησα απελπισμένα να τους πείσω ότι θέλω να έχω ένα καλύτερο σώμα και μια καλύτερη υγεία, αυτό όμως που δεν είπα σε κανέναν είναι ότι ήλπιζα μαζί με τα κιλά να ξεφορτωθώ και την κατάθλιψη που με βασάνιζε. Όταν η απώλεια βάρους άρχισε να γίνεται εμφανής, έλαβα πάρα πολλά κομπλιμέντα. Ήταν τόσα πολλά και τόσο καινούρια για μένα, που εθίστηκα σε αυτό που ένιωθα όταν τα λάμβανα.
Σιγά-σιγά όμως αυτό έδωσε τη θέση του στο αίσθημα της πίκρας: δηλαδή εγώ μόνο τώρα αξίζω που έχασα βάρος; Εντύπωση που ενίσχυσε λίγο καιρό αργότερα ένας συνάδελφος, με τον οποίο βγήκαμε για ένα ποτό. Όταν λοιπόν εκείνος τα έτσουξε λίγο, μου δήλωσε ορθά κοφτά: “Είσαι εκθαμβωτική… Βέβαια και πριν ήσουν χαριτωμένη, τώρα όμως είσαι απίστευτα σέξι…”. Άρα, τι; Τα κιλά μου ήταν αυτά που όριζαν τα πάντα;
Μπορεί εξωτερικά να φαινόμουν έτσι όπως -νόμιζα πως- ήθελα, όμως στην πραγματικότητα η ψυχολογική μου κατάσταση δεν είχε βελτιωθεί ούτε στο ελάχιστο.
Δεν είχα όρεξη για τίποτα, ένιωθα μια μόνιμη κούραση, εμφάνισα σοβαρή ακμή και ξυπνούσα πάντα τα χαράματα για να προλάβω να πάω για τρέξιμο και στεπ και να πάω στη δουλειά. Μετά τη δουλειά όμως επέστρεφα στο γυμναστήριο για να κάνω βάρη, και αυτό το μονότονο πρόγραμμα συνεχιζόταν. Ήξερα επιπλέον ότι το αγόρι μου ήθελε οπωσδήποτε να χάσω κιλά, τόσο που εξαρτιόταν η σχέση μας από αυτό. Αρνιόμουν όμως να θυσιάσω τις ώρες ύπνου μου για οτιδήποτε άλλο εκτός τη γυμναστική, και πραγματικά μισούσα τον εαυτό μου για αυτό. Πώς να μη νιώσω έτσι, όταν ουσιαστικά είχα αποκλείσει από τη ζωή μου οτιδήποτε μου άρεσε και με γέμιζε;
Όσο για τη διατροφή μου, ήταν εξίσου αυστηρή και μονότονη. Δεν ήταν και ό,τι πιο φυσιολογικό να τρως στις εννιά το πρωί φιλέτο ψαριού, για να γλυτώσεις από τους “κακούς” υδατάνθρακες. Ένιωθα εντελώς άβολα κάθε φορά που ξέφευγα έστω και λίγο από τη δίαιτα μου, χαλούσε εντελώς η διάθεση μου και μου έφταιγαν όλα. Ένιωθα περισσότερο κουρασμένη και απογοητευμένη από ποτέ, και ήξερα ότι δεν έφταιγε μόνο η υπέρ του δέοντος αυστηρή δίαιτα, αλλά και η ψυχολογική μου κατάσταση που ήταν χειρότερη από ποτέ. Ουσιαστικά ένιωθα σαν το χάμστερ πάνω στον τροχό του, που τρέχει χωρίς σκοπό και χωρίς να φτάνει πουθενά.
Όπως κάθε απόπειρα απώλειας βάρους που αποτελείται μόνο από υπερβολικά εξαντλητική γυμναστική και μονότονες δίαιτες πείνας, έτσι κι η δική μου ήταν καταδικασμένη να αποτύχει.
Αυτό συνέβη όταν πήρα την απόφαση να μετακομίσω σε μια άλλη πόλη για να δουλέψω. Άφησα πίσω μου τους πάντες: οικογένεια, σχέση, φίλους, και έμεινα εντελώς μόνη μου. Η ενασχόληση με το σώμα μου πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Έπρεπε να δω πού θα μείνω, πώς θα προσανατολιστώ, πώς θα οργανώσω τη ζωή μου – με λίγα λόγια, έπρεπε να μάθω να επιβιώνω σε ένα νέο περιβάλλον. Συνέχιζα τη βαρετή γυμναστική μου, όμως χωρίς καθόλου όρεξη και τελικά τα παράτησα. Όσο για τη δίαιτά μου, πήγε περίπατο χάρη στα έτοιμα φαγητά με τα οποία ζούσα, λόγω των έντονων ρυθμών ζωής.
Έξι μήνες αργότερα, ο πρώτος ενθουσιασμός της νέας ζωής και της εξερεύνησης του νέου περιβάλλοντος είχε εξανεμιστεί. Έτσι επέστρεψα στην “αγαπημένη” μου ενασχόληση: το σώμα μου. Όταν ζυγίστηκα για πρώτη φορά μετά τη μετακόμισή μου, δηλαδή έξι μήνες μετά, είδα ότι πήρα πίσω όλα τα κιλά που είχα χάσει. Έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου, όμως δεν είχα ούτε τη σωματική ούτε την ψυχική ενέργεια να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, χώρισα με το αγόρι μου και βυθίστηκα ακόμα περισσότερο μέσα στη μιζέρια.
Δεν μου αρκούσε πλέον αυτή η ρουτινιάρικη γυμναστική για να ξεχαστώ και να μη θυμάμαι τη ραγισμένη μου καρδιά.
Όταν σήκωνα τα βαράκια για χιλιοστή φορά, απλά χάζευα την κενή μου έκφραση στον καθρέφτη και σχεδόν τρόμαζα. Κάπου μέσα σε ένα από αυτά τα κοιτάγματα, σκέφτηκα ότι ήταν η πιο κατάλληλη εποχή για να βρω κάτι που θα με κάνει πραγματικά να ξεχαστώ. Πρόσφατα χωρισμένη και ολομόναχη σε μια καινούρια πόλη, στην οποία ακόμα δεν είχα καταφέρει να εφαρμοστώ, σίγουρα το είχα μεγάλη ανάγκη.
Όταν λίγα τετράγωνα παρακάτω από το σπίτι μου βρήκα ένα στούντιο ποδηλασίας εσωτερικού χώρου, είπα ότι εδώ είμαστε… Ήταν κάτι που δεν είχα ξανακάνει: ένας χώρος σαν γυμναστήριο που όμως είχε μέσα μόνο στατικά ποδήλατα, και πάνω σε αυτά μπορούσες να χτίσεις ολόκληρο ασκησιολόγιο.
Αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία σε αυτή τη μορφή γυμναστικής. Κόλλησα!
Ένιωσα σαν να ήμουν στο καλύτερο νυχτερινό κλαμπ της πόλης, και για πρώτη φορά είχα πραγματική όρεξη για άσκηση. Η δυνατή, ανεβαστική μουσική, ο χαμηλός φωτισμός και οι άκρως βοηθητικοί συντονιστές συνέβαλλαν στην χαρούμενη ατμόσφαιρα. Οι φορές που πήγαινα εκεί για γυμναστική, ήταν για μένα κάτι σαν θεραπευτικές συνεδρίες, γιατί ένιωθα μια ενέργεια που δεν μπορούσε να μου δώσει ούτε το καλύτερο φλιτζάνι καφές. Ένιωθα την ένταση σε κάθε μέλος του σώματός μου και όμως ήμουν γεμάτη θετκή ενέργεια.
Ένιωθα επιτέλους την περηφάνια και την ενέργεια που ένιωθα ως παιδί, όταν έπαιζα ποδόσφαιρο χρόνια πριν. Ένιωθα ζωντανή.
Και ξέρετε κάτι; Ήμουν όντως καλή σε αυτό! Τα χρόνια που ασχολούμουν με αθλήματα είχαν αποδώσει, και τόσο το καλό καρδιοαναπνευστικό μου σύστημα όσο και τα μακριά, μυώδη πόδια μου συνέβαλλαν στο να τα καταφέρω, και μάλιστα πολύ καλά. Βρήκα πάλι την καλή πλευρά του σώματός μου και ένιωσα πάλι επιβλητική και δυνατή εξαιτίας του σωματότυπού μου. Τελικά όμως κατάλαβα ότι δεν έχει καμία σχέση το πώς μοιάζει το σώμα σου με τη δύναμή σου – αντίθετα, το σημαντικό κομμάτι είναι πώς νιώθεις μέσα σου. Ξεκίνησα ψάχνοντας μια μορφή άσκησης για να ξεχαστώ από τον χωρισμό μου, και τελικά κέρδισα πολλά περισσότερα.
Μέσα μου λοιπόν, άρχισα να νιώθω πως η ευτυχία μου δεν εξαρτάται από το βάρος μου. Όταν άλλους έξι μήνες αργότερα είδα ότι ζύγιζα ακόμα περισσότερα κιλά απ’ ότι πριν αρχίσω την τρελή μου πορεία προς την απώλειά τους, δεν ένιωσα καμία στενοχώρια. Το αντίθετο μάλιστα – νιώθω πιο υγιής και χαρούμενη από ποτέ. Είτε αφορά την ενέργειά μου, την αυτοπεποίθησή μου ή το πώς νιώθω κάθε πρωί που ξυπνάω, ποτέ στη ζωή μου δεν ένιωσα καλύτερα. Η ποδηλασία πραγματικά άλλαξε ριζικά τις σχέσεις μου με το σώμα μου και τη γυμναστική γενικότερα.
Δεν έχω στόχο να χάσω βάρος, αλλά να νιώθω υγιής και ευτυχισμένη – και το καταφέρνω!
Δε θα πω ψέματα, καμιά φορά νιώθω ένα τσίμπημα ζήλιας όταν σκέφτομαι τις φωτογραφίες μου με μπικίνι δύο χρόνια πριν, ή όταν βλέπω άλλες πιο μικροκαμωμένες και αδύνατες με εφαρμοστά ρούχα. Όμως μεγαλώνω και ωριμάζω, και ένα μέρος αυτού είναι να καταλάβω και να αποδεχτώ τι ακριβώς έχει σημασία για την αληθινή ευτυχία. Και σίγουρα μέσα σε αυτά δε συγκαταλέγονται τα αναρίθμητα κομπλιμέντα για το σώμα σου ή το να καταφέρεις να χωρέσεις σε ένα τζιν νούμερου extra small. Η ευτυχία μου θα εξαρτάται από το πώς νιώθω μέσα μου και από αυτά που έχω πετύχει, είτε με τις ικανότητές μου είτε με το υγιές και δυνατό σώμα μου. Και η μεγαλύτερη μου επιτυχία είναι ότι έφτασα σε αυτή την ανακάλυψη!
